اگه اهل سینما باشین و فیلمایی در مورد زندانای مخوف رو دیده باشین حتماً فهمیدین که بدترین زندانا به شکل یه زندان روسی به نمایش گذاشته می شن.
در واقع وقتی در سینما بخوان بدترین زندانای جهان رو نشون بدن تلاش می کنن که اون زندان در خاک روسیه به تصویر کشیده شه.
البته با در نظر گرفتن سابقه بد این کشور از دوران شوروی قبلی در رفتار با زندانیان، مخصوصا در مورد زندانای کار اجباری در سیبری، اینجور هدفی خیلی هم دور از واقعیت نیس.
از بچه گربهایی که به درون کوره های اتش انداخته می شن تا زندانیانی که انگشتای دست خود رو در کارگاه پر از موش دوزندگی زندان می گذرونن، اتفاقات هولناکی در زندان زنان IK-14 در منطقه مرکزی موردوویا در روسیه اتفاق می افته که این زندان رو به یکی از خوفناک ترین زندانای زنان در کشور و جهان تبدیل کرده.
این زندان اونقدر ترسناک و مخوفه که زنان واسه فرستاده نشدن به اونجا دست به هر کاری میزنن؛ حتی خودکشی از راه بریدن رگ مچ دست. نادژدا تولوکونیکووا، فعال سیاسی و عضو گروه موسیقی «Pussy Riot» که یه مدت رو در این زندان گذرونده میگه که زندان IK-14 در سراسر روسیه به خوفناک بودن مشهوره. ایشون که دوران محکومیتش در سال ۲۰۱۳ به خاطر صحبت هاش علیه ولادیمیر پوتین، رییس جمهور روسیه، رو در این زندان گذرونده میگه: «همونطور که زنان زندانی می گن اگه یه مدت رو در زندان موردوویا نبوده ای اصلا نمیدونی زندانی بودن یعنی چه». در نامه ای که در سپتامبر ۲۰۱۳ منتشر شد، تولوکونیکووا از کار اجباری در این زندان و هم اینکه خشونتی که علیه زندانیان زن اعمال می شه شکایت می کنه.
اون می نویسه که زنان زندانی مجبور می شن روزی ۱۶ تا ۱۷ ساعت کار کنن و هر هشت هفته تنها یه روز حق استراحت دارن. به دلیل تجربیات وحشتناک بود که پس از آزادی در دسامبر ۲۰۱۳ به دنبال عفو شدن از طرف پوتین، تولوکونیکووا به دفاع از حقوق زندانیان پرداخت. براساس آخرین داده های رسمی، الان بیشتر از ۵۵۷٫۶۸۴ نفر در همه زندانای روسیه زندونی شدن که از از بین ۴۴٫۴۷۴ نفر اونا رو زنان زندانی تشکیل میدن.
بیشتر از ۶ سال پس از اینکه تولوکونیکووا نامه اعتراضی خود رو از درون زندان نگاشت، گزارش سرویس زندانای فدرال روسیه ادعاهای اونو تایید کرده.
در ۲۴ دسامبر گذشته، والری ماکسیمنکو، معاون این سرویس اعلام کرد که درخواست رسیدگی به پرونده شرایط کار سخت و بردگی در زندان زنان موردوویا رو صادر کرده. به ادعای ماکسیمنکو، در نتیجه این تحقیقات، یوری کوپریانوف، رییس زندان زنان IK-14 همراه با تعدادی دیگه از کارکنان این زندان از کار برکنار شدن. ایشون تایید کرده که رییس زندان، زندانیان رو مجبور به دوختن لباس واسه خود، بستگان، دوستان و همکارانش می کرده. بعضی از زنائی که یه مدت رو در این زندان گذرونده ان از تجربیات دردناک خود در این زندان می گن که در ادامه به اونا می پردازیم.
رفتار حیوونی
گلنا الکسیوا، معاون قبلی بخش سرمایه گذاری در ایالات ساراتوف که در سال ۲۰۱۳ و به جرم دریافت رشوه به ۳٫۵ سال حبس محکوم شد، بین مارس ۲۰۱۴ تا می ۲۰۱۵ یه مدت از دوران محکومیت خود رو در زندان زنان IK-14 در موردوویا گذارن. ایشون میگه که فرستاده شده به این زندان اونقدر سخت و دردناکه که زنان زندانی واسه نرفتن به اونجا دست به هر کاریی میزنن: «وقتی که زنان می فهمن قراره به موردوویا فرستاده شن، رگ مچ دست خود رو میزنن، هر کاری که ممکن باشن می کنن، خودشون رو مریض می کنن، میخ قورت میدن، در واقع هر کاری می کنن که به اونجا نرن». الکسیوا به کارگاه دوزندگی این زندان فرستاده شد تا در بخش برش پارچه مشغول به کار شه.
ایشون در ادامه در مورد تجربیات خود در این بخش از زندان زنان موردوویا اینجور میگه: «دستگاه های برش دائم کار برش رو از روی خطایی که با گچ مشخص شده انجام میدن، خدایی نکرده اگه این دستگاه ها جای دیگری غیر از خط مشخص شده با گچ رو برش بدن همه ۱۰۰ برش خراب می شن.
می تونیم بگم که بعضی وقتا این دستگاه ها باعث قطع شدن انگشتان، زخمی شدن و خونریزی می شن.
این کار اصلاً ایمنی نداره و به مقداری آموزش نیازمنده. خود من به وسیله دیگه زندانیان نجات داده شدم».
انداختن بچه گربه ها در درون کوره های آتیش
مانند خیلی از دیگر کسایی که در این زندان بودن، الکسیوا هم شرایط زندان زنان IK-14 رو پیچیده توصیف می کنه.
الکسیوا میگه که معمولاً اون قدر در داخل این زندان موش هست که زندانیان واسه شکار اونا از گربه ها استفاده می کنن: «موشا با ما زندگی می کردن. در بخش صنعتی هم موشای بزرگ در کنار ما بودن. قبل از این که به دستشویی بروی باید از قبل در می زدی تا موشای فرار کنن». اما با رشد و زاد و ولد گربه ها، زندان روشی غیرانسانی و وحشیانه رو واسه پایین نگه داشتن جمعیت اونا در پیش می گرفت: «بچه گربه ها رو در داخل یه گونی می ریختند و در کوره مینداختن. هیچ چیزی واسه زندانیان از این گربه ها و بچه هاشون عزیزتر نیس.
اما ممکنه از اونا واسه تنبیه هم استفاده کنن. اینجوری اگه امروز کار دوزندگی ات رو خوب انجام نداده باشی اونا گربه ها رو می سوزونن. اونا یه یا دو نفر رو تنبیه نمی کنن بلکه تموم یه گروه رو تنبیه می کنن».
شرایط سخت و غیرقابل تحمل
وقتی ورونیکا کراس در اکتبر ۲۰۱۴ وارد زندان زنان IK-14 شد، جمله ای که بر سر در زندان نوشته شده بود توجه اونو به خود جلب کرد.
کراس در این باره میگه: «در کنار در ورودی زندان تابلویی هست که روی اون نوشته شده “به جهنم خوش اومدی”. وقتی یکی وارد این جمع می شه، با صفی که در داخل حیاط بوجود اومده مواجه می شه و همه فریاد میزنن “گوشت تازه رسید”. زندانیان هم طبیعتاً به این موضوع عکس العمل میدن و دچار وحشت می شن». در آوریل ۲۰۱۴، کراس به جرم خرید و فروش مواد مخدر و دزدی به ۵ سال زندان محکوم شد.
اون بخشی از دوران محکومیت خود رو از اکتبر ۲۰۱۴ تا مارس ۲۰۱۷ در زندان زنان موردوویا گذراند. وقتی که کراس به این زندان فرستاده شد ۴۱ سال سن داشت.
ایشون میگه که تا لحظه آخر نمی دونست که قراره به زندان IK-14 فرستاده شه: «بعد از اینکه حکم به شما ابلاغ می شه همه از این می ترسن که به موردوویا فرستاده شن. اونا در سلول هاشون می شینن و با اضطراب انتظار میکشن. در آخر، به صورت سرزده و در نیمه های شب افراد رو به اونجا می برن. منو نیمه شب از خواب بیدار کرده و به من گفتن که باید در عرض ۴۰ دقیقه خود رو آماده کنم. وقتی که منو بیرون می بردن پرسیدم که کجا برده میشم. هیچکی به من جوابی نداد. در طول راه هم هیچ کسی به سوالات شما جواب نمی ده». کراس هم مانند دیگه زنان زندانی از شرایط سخت این زندان و به خصوص کارگاه دوزندگی اون میگه که بسیار غیرقابل تحمل بوده و هر روز انتظار کاری که از شما دارن زیاد می شه.
ایشون میگه که یه بار شکایت خود از این که توان انجام مقدار کاری که براش تعیین شده رو نداره رو به گوش مدیران زندان رسونده، تازه متوجه اشتباه بزرگ خود شده.
ایشون در این باره میگه: «اونا به من گفتن اگه مقدار کار دوزندگی که برام تعیین شده رو انجام ندم و در حالی که دمای بیرون ۲۰ درجه زیر صفر بود به من گفته شد که باید به مدت طولانی در هوای سرد بیرون سر پا بایستم. این بدین معنا بود که هنگام غروب و بعد از پایان کار نمی تونستی به استراحتگاه برگردی». درگیری با کارکنان زندان بر سر شرایط بد کاری تنها باعث شد که کراس چند روز رو در سلول تکی به سر ببره.
قوانین و مقرراتی واسه شکنجه زندانیان
یلنا فدرووا در سن ۲۰ سالگی و به جرم قتل به ۱۵ سال زندان محکوم شد.
اون یه مدت از دوران حبس خود از ژوئن ۲۰۰۷ تا آوریل ۲۰۱۶ رو در زندان زنان IK-14 گذراند. فدرووا به محض ورود به این زندان، واسه کار اجباری به بخش پزشکی زندان برده شد.
اون که در اول از این که از کار در بخش ترسناک دوزندگی نجات یافته خوشحال بود در ادامه با چیزای بسیار وحشتناکی روبرو می شه: «همیشه تماشاگر کتک خوردن زنان بودم، پیر و جوون. اونا گریه می کردن و با التماس درخواست کمک می کردن. من واسه پایان دادن به این دیوانگی پیش یوری کوپریانوف [رییس زندان] رفتم تا به این کتک زدنا پایان بده و قوانین رو رعایت کنه». اون که دریافت امیدی به اصلاح شرایط نیس با داستانای ترسناک خود از زندان زنان IK-14 به سراغ رسانه های جداگونه و سازمانای غیر دولتی رفت تا اونا رو از اون چیزی که در زندان میگذره باخبر کنه.
یه پرونده تحقیقاتی در این مورد باز شد اما بعد از این که فدرووا از بردن نام شاهدان خود دوری کرد این پرونده هم به سرعت مختومه شد.
ایشون در مورد دلیل این کار میگه: «اونا از این که دوباره دهانشون رو باز کنن می ترسیدن چون از این ترس داشتن که این دوباره کشته شن». کابوس سرنوشت یه دختر ۲۱ ساله به نام لنا، که گرفتار به ویروس HIV بود هنوزم دست از سر فدرووا بر نمی داره.
ایشون در این باره میگه: «در ۱۳ جولای ۲۰۱۳، اون در بغلم جون داد. اون یه دختر بسیار جوون بود که بر خلاف بیماریش می تونست زندگی طولانی و شادی داشته باشه. تنها ۴۰ روز تا آزادی اش باقی مونده بود. در حالی که قلبش هنوزم می زد ما دو ساعت واسه نجات جانش تلاش کردیم. دو روز قبل از این که بمیرد، لنا مانند کسی که مست کرده تلو تلو خوران خود رو به بخش پزشکی رساند. روی تموم بدنش جای کبودی بود. اونا اونو زده بودن چون درمان ضد ویروسی کرده بود و قادر به انجام کاری که مدیر کارگاه از اون میخواس نبود».