شرایط سخت ماشین بازی در کشورمون تازگی نداره، اما پیست آزادی سال هاست که حال و هوای خود رو حفظ کرده و تنها پاتوق جمع شدن گاه و بیگاه عشق ماشینا هستش.
این پیست پیر که روزگاری خودش هم پارکینگی دور افتاده در محوطه ورزشگاه آزادی بود، سال هاست که نقش تنها پیست رسمی اتومبیل رانی کشورمون رو بازی می کنه و با طولی در حدود ۱٫۲ کیلومتر نه در سطح جهان بلکه حتی در منطقه جنگ زده خاورمیانه هم در گروه کوتاه ترین و آسونترین مسیرهای مسابقه قرار میگیره.
با این وجود طبق ضرب المثلی که میگه" در بیایان لنگه کفش هم نعمته"، باید شکر گذار وجود همین راه ۱٫۲ کیلومتری در کشوری به وسعت ۱٫۶ میلیون کیلومتر مربع بود، چون که پیست آزادی در گروه معدود مکانایی در ایرانه که ماشین بازی در اون جرم به حساب نمیاد.
به لطف تقویم کج و معوج فدراسیون، پیست آزادی در هر سال میزبان چند مسابقه ریز و بزرگ نه خیلی جذابه و در حاشیه این ماسبقات هم همیشه هستن آدمایی که صبح جمعه خود رو این پیست می رسونن تا ضمن دیدن مسابقه چند ساعتی رو با دوستان ماشین باز خود بگذرونن.
در همین زمینه، پارکینگ شماره ۲ مجموعه آزادی هسته اصلی گردهم آیی این جمعه، جایی که به لطف درختان کاج و فاصله از راه اصلی پیست، سر و صدا و جوش و خروش ماشینای مسابقه مزاحم صحبت نمی شه و فضای باز کافی واسه دور هم جمع شدن خوردوها و مالکانشان هست.
جمعه گذشته در حاشیه مسابقه سرعت قهرمانی کشور، کلوب خودروهای ژاپنی هم گردهم آیی رو در پارکینگ این پیست ترتیب داده بودن که شامل جمع چند دستگاه از خودروهای تویوتا، هوندا، میتسوبیشی و مزدا می شد.
کلوب رونیز سواران هم چند متر اونطرف تر همایشی رو ترتیب داده بودن و مثل همیشه همیشه در میان خودروهای تماشاگران مسابقه هم چند دستگاه ماشین باحال و مهیج دیده می شد.
البته باید گفت که به دنبال افزایش سرسام اور اندازه ارز در چند سال گذشته، هزینه تعمیر و نگهدای از خودروهای باحال (طبیعتا خارجی) مورد علاقه ماشین دوستان به راه زیادی زیاد شده و همین مشکل بر کیفیت و کمیت جمعای اینچینینی هم تاثیر گذاشته.
بر خلاف محبوبیت اما امروز تعداد کمی از نمونه های سالم تویوتا سلیکا در کشورمون باقی مونده.
در واقع نه فقط در ایران، بلکه در پیشرفته ترین کشورای جهان هم ماشین دوستان بیشتر به سراغ مدلای سنتی یا قدیمی جذاب می رن و با سلیقه و ذوق خود از اونا نگهداری کرده یا قطعات فنی مربوطه رو تیونینگ می کنن تا مرکبی برابر سلیقه و علاقه خود داشته باشن.
مزدا ۳۲۳ چند سالیه که نقش خودرو مناسب و با کیفیت واسه تیونینگ رو بازی می کنه اما این مدل هم تازگیا دچار کمبود قطعات اصلی شده.
یعنی در مکتب ماشین بازی جهانی، جایگاه خودروهای دست دوم و قدیمی و سنتی از ماشینای جدید و مُدرن بالاتره و اینجور خودروهایی بیشتر مورد توجه "اهالی دل و دود" قرار می گیرن اما در کشورمون از فرط ناچاری و گرفتار شدن در برزخ خودروهای بی کفیت داخلی و ابوطیارهای گرون وارداتی، حتی نگهداری و پیشرفتِ از خودروهای قدیمی هم تبدیل به روندی غیر منطقی و زجر آفرین شده.
بر خلاف گذشت سالایی پر فراز و نشیب خودروهای آمریکایی سنتی هنوز از محبوبیت زیادی بهره مند هستن.
از طرف دیگه سخت گیریای بیشتر هم جهت با خروج خودروهای فرسوده در جهت کاهش الایندگی هوای شهرهای بزرگ، ترافیک هر روزه، نبود سوخت مناسب و نبود وجود شرایط مناسب واسه لذت بردن از ویژگیای ماشین بازی دلیل شده که در آخر تماشاگر آب رفع جمع علاقه مندان و مشتاقان این میدون باشیم.
تویوتا جی تی ۸۶ رو میشه آخرین کوپه اسپرت راه یافته به ایران دونست، هرچند واردات این مدل هم حدود دوساله که متوقف شده.
نیسان پاترول که در زمان تولید لوکس ترین و با کلاس ترین خودرو تولیدی کشورمون به حساب می اومد در چند سال گذشته تبدیل به تنها گزینه تقریبا ارزون قیمت واسه افراد ماجراجو و علاقه مند به سفر و آفرود شده و بازار داغی واسه خرید و فروش و تیونینگ و پیشرفت داره.
پس از پاترول، رونیز دیگه گزینه تقریبا مناسب و کم دردسر واسه علاقه مندان به آفرود حساب می شه و کلوب رونیز سواران یکی از بزرگترین کلوبای مربوط به آفرود در کشوره.
مدلای دهه ۹۰ هوندا سیویک در سرتاسر جهان واسه تیونینگ بسیار محبوب هستن اما مالکین این خودروهای جذاب در کشورمون با گرانی و کمبود لوازم یدکی درگیرن.