وقتی برگه های آلبوم عکس رو ورق می زنید، ناخودگاه تک تک خاطرات نهفته در اونا دوباره زنده می شه. این خاطرات هم می تونه یادآور لحظه ای خوش و هم لحظاتی تلخی باشه که در گذشته تجربه کرده اید. اگه بخواهیــم پا رو از بخش شخصی بالاتر نهاده و به دنیای دور و بر خود و حتی جهان بین الملل نگاه کنیم، بازم می بینیم نقش عکاسان در ثبت وقایع تاریخی بسیارملموس و انکارناپذیره.
عکس جان اف کندی چند ثانیه پس از ترور، عکس ترورهای خیابانی در جریان جنگ ویتنام، عکس خودسوزی تبتیا و هزاران نمونه از این موارد، هر یک نشون دهنده لحظه ای تاریخی هستن که گذری از زمان رو در خود جای دادن. مطمئنا حادثه ۱۱ سپتامبر با تموم حواشی و اخبارش هم از جمله مواردیه که در این بحث می گنجد.
ممکنه بارها عکس لحظه برخورد هواپیماها با برجای دوقلو و سراسیمگی مردم پس از اون انفجارهای وحشتناک رو دیده باشین. اما به نظر بسیاری، از اون حادثه تنها یه عکسه که علاوه بر دلخراش بودن، حال با گذشت ۱۲ سال از اون حادثه، روش زوم شده.
اون عکس مربوط به چند ثانیه پس از حمله به برجای دوقلوست و فردی رو نشون میده که به جای سوختن در آتیش، راه دیگه ای رو واسه مرگ خود انتخاب کرده و از همون طبقات بالا خود رو به سمت پایین پرتاب کرده.
عکاس این عکس فردی به نام ریچارد دریوه که واسه آسوشیتدپرس کار می کنه. چگونگی حضور و عکس گرفتن ریچارد از این حادثه جالبه.
اون چند ساعت قبل از حادثه به یه نمایشگاه مد رفته بود که بین عکاسی در اون نمایشگاه فهمید اتفاقی وحشتناک در برجای دوقلو افتاده.
اون چند دقیقه بعد به دستور سردبیر خود در میان ماموران پلیس و آتیش نشانی بود و با لنز ۲۰۰ میلیمتری اش از هر فرد در حال سقوطی عکس می گرفت.
اون از ۱۰، پونزده نفر عکس میگیره و قبل از فروریختن ساختمون به سرعت به محل کارش برمیگرده تا عکسا رو با دقت در لپ تاپش ببینه اما از بین اون همه عکس فقط یه عکس توجه اون رو به خود جلب می کنه؛ عکسی که به شکل عجیب قرینگی داره و در اون قربونی، حالت به طور کامل عمودی داره. روز بعد که صفحه هفت روزنامه نیویورک تایمز و صدها روزنامه دیگه این عکس رو منتشر کردن، دلخراشی این تصویر بیشتر از قبل نمایان شد.